Rubinacci, London House, via Filangieri 26, Neapol

Jeśli Neapol to stolica stylu, London House jest siedzibą królewskiego rodu, a mój rozmówca (trzecie pokolenie właścicieli) delfinem przygotowanym do przejęcia sterów imperium. Nazwa London House, salonu prowadzonego przez rodzinę Rubinacci, była mi dobrze znana długo zanim przyjechałem do tego miasta.

Mój rozmówca, Luca Rubinacci ma zaledwie 29 lat, a jest już ikoną stylu. Fotografowany przez Scotta Schumana i propagowany na jego słynnym blogu thesartorialist.blogspot.com stał się wizytówką firmy i ambasadorem klasycznego stylu. Jego ubrania udowadniają, że klasyczna elegancja może być młoda, może być pociągająca, może być seksowna. Miałem szczęście- jego kalendarz wypełniony jest podróżami między największymi miastami świata. Szczególne miejsce zajmują oczywiście Mediolan (gdzie jest menadżerem drugiego włoskiego salonu Rubinacci) i Londyn. Jednak właśnie w czasie mojego pobytu w Neapolu był tam też Luca przygotowując promocję linii gotowych ubrań firmy pod nazwą „Lucas wardrobe“

Dlaczego London House to tak szczególne miejsce i absolutne must see w Neapolu?





Dziadek mojego rozmówcy, Genarro Rubinacci, szlachcic i dżentelen, był słynnym neapolitańskim dandysem lat 20-tych ubiegłego stulecia. Wybierał najlepszych krawców, najlepszych koszulników. Z czasem zaczął doradzać swoim przyjaciołom w kwestiach stylu. I tak powoli z arbitra elegantiarum stał się właścicielem zakładu krawieckiego. Skupił pod swoimi skrzydłami najlepszych rzemieślników miasta i razem z nimi opracował charakterystyczny styl neapolitańskiej marynarki (giacca napoletana). To tu narodził się neapolitański styl. Dziś London House jest największą firmą krawiecka Włoch z 1200 garniturami, ręcznie krojonymi i szytymi każdego roku.

Każdy szczęśliwiec, którego stać na usługi firmy, przejdzie przy zamówieniu garnituru ten sam żmudny proces. Wykonanie pierwszego garnituru wymaga około 2 miesięcy pracy krojczego i krawców i paru wizyt klienta. Panowie Rubinacci (na stałe neapolitańskim oddziałem zajmuje się Mariano Rubinacci) sami nie są krawcami. Jest to jak sądzę punkt niezgody z krawcami szyjącymi na własny rachunek. Wielokrotnie słyszałem ich żachnięcia: „No tak, ale Rubinacci nie jest krawcem!“ Luca poświęcił temu tematowi sporo czasu „Nie jestem krawcem, więc nie mam przyzwyczajeń. Pracując ze mną, klient jest pewny, że wszystko jest możliwe“.

Ani w czasie zbierania miary, a nie w czasie jednej z przymiarek klient nie spotka krawca. Dopasowanie oceni właściciel, on też zaznaczy potrzebne zmiany i przekaże uwagi krawcom z „laboratorio“ na piętrze.

Klient zamawiający marynarkę czy garnitur trafi do przestronnego saloniku na tyłach sklepu. Skórzane kanapy, poroża na ścianach i antyczne rzeźby tworzą klimat miejsca, ale największy skarb firmy spoczywa na regałach wzdłuż ścian salonu. To drogocenne i unikatowe materiały vintage. Są to głównie tweedy. Niektóre w fantastycznych wzorach i kolorach. Zrobiono je 30-40 albo więcej lat temu. Wiele wzorów ze skarbca Rubinaccich nie jest już dawno produkowanych, wiele to materiały tkane specjalnie dla firmy. Są to więc prawdziwe białe kruki. Kiedy zostanie skrojony ostatni metr z leżących tu beli, będą nie do zdobycia. Ale jest ich tu jeszcze całkiem sporo. Firma szczyci się posiadaniem 60 tysięcy metrów starych materiałów.  Przy okazji dowiedziałem się jak rozpoznać taki stary materiał. Dawniej (czyli przed latami 80-tymi) materiały tkano w belach szerokości 75 a nie 150 cm. Jeszcze dawniej nie wykańczano brzegów krojką.

Po omówieniu szczegółów zamówienia i zdjęciu miary, wybrany materiał trafia piętro wyżej w ręce krojczego. Jeśli klient wybrał jeden ze starych tweedów zostanie on przed skrojeniem „wyprany“. Oznacza to włożenie materiału na parę godzin między dwa mokre koce. Proces ten przywraca wilgoć do starych włókien ale też wstępnie kurczy materiał.

Od tego momentu zaczyna się nierozerwalny związek klienta z krojczym i krawcem, który będzie wykańczał zamówienie. Będę ze sobą razem do końca życia. Chodzi o to, żeby każde kolejne zamówione ubranie, było wykonane tą samą ręką, a tym samym zachowana była ciągłość stylu.  Krojczy wyrysuje na materiale niepowtarzalny wykrój klienta. Skrojony materiał zostanie przygotowany do pierwszej przymiarki. Po około 5 dniach będzie można po raz pierwszy poczuć na sobie marynarkę od Rubinacciego. Na tym etapie jeszcze niewykończona, ciągle niedoskonale dopasowana pokaże już charakterystyczne elementy południowego stylu. Marynarki robione w Neapolu (nie tylko przez Rubinaccich) są niezwykle lekkie. Włoskim krawcom udało się opracować krój, który jest mocno dopasowany, ale wygodny. Nie krępuje ruchów. Komfort, odrobina nonszalancji czyli sprezzzatura to klucze do neapolitańskiego stylu.

Kolejna przymiarka odbędzie się za dwa- trzy tygodnie. Przy pierwszym zamówieniu potrzeba czasem jeszcze jednej. Wykonanie garnituru to co najmniej 50 godzin pracy krojczego i krawców. Proces jest długotrwały i żmudny, ale tylko taki daje gwarancję doskonałego dopasowania. Po pierwszym zamówieniu, kiedy indywidualny wykrój klienta zostanie dopracowany, kolejne zamówienie można już składać na telefon. Kawałki cienkiej bawełny, na której narysowano wykrój, po wsze czasu spoczną w archiwum firmy.

Luca Rubinacci kilkakrotnie powtarzał- „Tu wszystko jest możliwe“. Jedynym ograniczeniem jest wyobraźnia. Ostatnim przebojem są podszewki wykonane z jedwabiów wybranych z kolekcji firmowych krawatów. Nic szczególnego? Bele materiału na krawaty mają 60 cm szerokości, aby zrobić podszewkę potrzebna jest bela szerokości 150 cm. Spełnienie takiego życzenia wymaga więc utkania odpowiedniej ilości materiału na specjalne, jednorazowe zamówienie klienta…

Nobliwe wnętrza London House powodują, że pytania o ceny wydają się niestosowne. Pewnie nie słyszy się ich tu często. To jedno z tych miejsc do których wchodzą tylko osoby pewne, że są w stanie zapłacić każdy rachunek.
Z reporterskiego obowiązku informuję, że cena dwuczęściowego garnituru Rubinacci to 4500 euro. Oczywiście, jeśli zażyczymy sobie czystego kaszmiru, eskorialu czy innego cennego materiału cena poszybuje w górę.  Ubrania ze skarbnicy starych materiałów mieszczą się w podstawowej cenie.

Dobry garnitur może być ubraniem na całe życie. Nawet jeśli zmienią się wymiary naszego ciała, trzycentymetrowe zakładki w szwach pozwolą krawcom dokonywać poprawek. Mają jeszcze jedną rzecz, której nie da ubranie z wieszaka. Potrafią się ładnie starzeć. Trzydziestoletnia patyna tylko doda im stylu. Luca podsumował to jednym zwrotem- „Stylowe ubranie powinno być doskonale niedoskonałe“. Opowiadał mi o ich stałym kliencie, który ciągle nosi ubrania zamówione w London House w latach 80-tych. Według Mariano, ojca Luci, dziś wyglądają lepiej niż kiedy były nowe.

Czy takie firmy jak Rubinacci mają przyszłość? A może to rzadkie zwierzęta na wymarciu? Luca twierdzi, że po zapaści lat 80-tych i 90-tych kiedy moda była wszystkim, ostatnie lata przynoszą wyraźny wzrost zainteresowania klasyczną elegancja. Szycie na miarę, klasyka- to teraz mocno wyczuwalny nowy trend. Na tyle silny, że wielkie włoskie domy mody (Luca wymienił nazwy Armani i Dolce Gabbana) otworzyły niedawno swoje oddziały szycia pasowanego.

Paradoksalnie, to ponoć obecny kryzys ekonomiczny napędza krawcom klientów. Ludzie zaczęli sobie zdawać sprawę, że w cenie ubrań znanych projektantów 80% ceny to marketing.

I chyba rzeczywiście krawiectwo we Włoszech ma przyszłość. W pracowni Rubinaccich, Jak i innych jakie odwiedziłem w Neapolu, widziałem wielu młodych ludzi uczących się zawodu krawca.

Jaka jest przyszłość firmy? Myślę, że z Lucą u steru firma będzie rozwijać swoją kolekcję RTW (teraz poza salonami firmy dostępną też w Harrodsie).  Czy Rubinacci stanie się kiedyś globalnym brandem z salonami w każdym większym mieście świata? Zobaczymy.