Grenadyna bez podszewki.

 

Czasem ubieram się wokół jednego elementu. Gdy chcę wypróbować nowe buty, do nich dobieram resztę. Tym razem chodziło o krawat.

Tao szycia na miarę.

Pamiętacie Lestera Burnhama z Americam Beauty? Kiedy prosi swojego sąsiada o pomoc w poprawie formy, ten pyta go- „Co chcesz osiągnąć?“. Odpowiedź Lestera jest prosta i szczera- „Chcę wyglądać dobrze nago“. Wyglądać dobrze nago… albo szerzej, być atrakcyjnym dla płci przeciwnej (lub tej samej) czy nie o to chodzi? Pomyślałem o tym ostatnio kiedy w ramach akcji asystent bespoke (patrz ostatni akapit tego wpisu) omawiałem kolejne zamówienie. Na moje pytanie „Co chcesz osiągnąć?“, usłyszałem- “Chce popatrzeć w lustro i pomyśleć, ale ciacho“. Lester nie powiedziałby tego lepiej.

Zestaw dnia.

Odkąd mam koralowy krawat z grenadyny, znalezienie zestawu  z nim stało się dla mnie rodzajem wyzwania. Udało się po raz drugi. Okazuje się, że najlepszym (o ile nie jedynym) kompanem dla niego jest marynarka z przewagą brązów.  Nie śmiałbym go założyć do szarego czy niebieskiego.

Pomyślałem, że skoro założyłem już taki krawat, to fluorescencyjne skarpetki nikogo nie zdziwią.

Maxim

Dotychczas patrzyłem na podobne uroczystości jako widz. Zdarzało mi się bywać na premierach, bankietach inauguracyjnych, launchingach różnych marek, ale nigdy nie czułem się emocjonalnie przywiązany do wydarzenia. W końcu- byłem tylko gościem.  Tym razem było inaczej. 8 listopada w Lofcie 44 odbyła się impreza z okazji wydania pierwszego (po przerwie) numeru magazyny Maxim na polskim rynku. Znalazło się w nim miejsce na sporą dawkę klasyki. Redaktorem działu styl jest nie kto inny jak Maciej Zaremba, a ja sam zostałem felietonistą pisma. Tym większy to zaszczyt, że moje nazwisko sąsiaduje w redakcyjnej stopce z nazwiskami sławnych i bogatych, Doroty Rabczewskiej, Andrzeja Grabowskiego i Tomasza Tomczyka vel. Kominka.

Gest Moda po raz czwarty.

Nie, nie… nie zrobiłem operacji plastycznej, a trening i dieta nie zdziałały cudów. Dziś sesja znajomego scenarzysty, Karola Klementewicza, twórcy m.in. polskiej wersji scenariusza serialu „Rodzinka.pl“. Parę tygodni temu Karol poprosił mnie o asystowanie przy zamówieniu swojego pierwszego garnituru na miarę.

Miał pomysł, potrafił go zilustrować zdjęciami znalezionymi w sieci, wiedział w jakim klimacie ma być garnitur i jak chce go nosić. Jednak nie jest (uwierzycie?) stałym czytelnikiem mojego bloga, ani freakiem z forum.bespoke.pl. Rozmowa o przyszłym zamówieniu przypominała więc rozmowę z kobietą o motoryzacji: -Jaki chcesz samochód? -No wiesz… chcę żeby był taki mały, śliczny i czerwony.

Gościnny wpis: Zapachy z rodziny fougere.

Okazuje się, że los brutalnie potrafi zakpić z perfumiarzy. Trudno sobie wyobrazić, co musieli czuć właściciele angielskich manufaktur zapachowych na wieść, że to francuska kompozycja Fougere Royale (Paproć Królewska) dostała się na piedestał i to jej twórcy zgarnęli wszystkie bezcenne profity: sławę, prestiż, marketingową nieśmiertelność. Był rok 1882, kiedy dom Houbigant wylansował swój zapach. Rzesze specjalistów określiło ten moment jako początek rodziny fougere; grupy opartej na kumarynie - składniku otrzymywanym z bobu tonka i kwiatów liatry. Zgodnie z przyjętymi ustaleniami akord ten zawierał też lawendę, mech dębowy oraz rzadziej wetiwer i paczulę. Przez większość osób jest utożsamiany z klasyką męskiej perfumerii. Wszak to chyba jedyny zapach, który nie przyjął się na półkach należących do płci pięknej. Ale wróćmy jeszcze na chwilę do XIX wieku.