"Margin Call"- język kostiumu filmowego.

„Margin Call” to dla mnie, scenarzysty, film niezwykły. Idąc na niego zastanawiałem się jak można napisać ciekawą historię o ekonomii, w dodatku dziejącą się prawie wyłącznie w brzydkich wnętrzach korporacyjnego biurowca.  Scenarzyści wybrnęli z sytuacji w najprostszy możliwy sposób. Skoro od początku filmu znamy jego koniec, a historia obraca się wokół pojęć ekonomicznych (dla większości widzów abstrakcyjnych) zostało jedno rozwiązanie dramaturgiczne- zróżnicowanie postaw bohaterów i zadanie pytania- kto się ześwini i za ile?

Ciekawe jak w tym kontekście wygląda filmowa garderoba i jak pracuje na bohaterów filmu. Każdy jest bowiem ubrany zgodnie ze swoją postacią, miejscem w hierarchii i wiekiem. Ale strój też zapowiada kto będzie dobry, a kto zły (to znaczy kto sprzeda się, ale po uprzednich moralnych wątpliwościach, a kto zrobi to bez mrugnięcia okiem). Wchodzimy tu więc w grząski teren psychologii ubioru.

Na dole hierarchii mamy dwóch młodzieńców, Petera Sullivana (w tej roli Zachary Quinto) i Setha Bregmana (Penn Badgley). Obaj ubrani w garnitury z wieszaka w dodatku dość tanie. Widać to po tym jak się układają. Nie są najlepiej dopasowane, kołnierze odstają od szyi… są modne, ale ze swoimi wąziutkimi klapami nie przetrwają próby czasu. Do tego wąskie „śledzie” uwieszone u szyi, koszule z małymi kołnierzykami. Po prostu zestaw ze sklepowego manekina, monochromatyczny, pozbawiony stylu i polotu.  Mogą to być równie dobrze garnitury z HM jak i od Calvina Kleina.  W sam raz dla chłopaka który zaczyna swoją karierę i nie wie jeszcze czy zagrzeje tu miejsce.

Na szczycie piramidy zasiada John Tuld (w tej roli Jeremy Irons).  Człowiek, który jedną decyzją pogrąża Wall Street i świat w finansowym kryzysie, to Wuj Sam we własnej osobie. Ubrany jest we wszystkie elementy klasycznego amerykańskiego stylu… Mamy więc słabo dopasowany garnitur sack suit, białą koszulę buttown down, czerwony krawat w drobny wzór. Wszystko zapewne od Brooks Brothers, firmy która od 1818 roku ubiera amerykańskich WASP. Dobór kolorów też nie jest przypadkowy. Biała koszula ma wzbudzać zaufanie i jest chętnie wybierana przez amerykańskich polityków czy menadżerów (porównajcie obrazki z CNN z tymi z BBC), czerwony krawat ma pokazywać siłę i pozycję.

Po stronie dobrych grają Eric Dale (Stanley Tucii) i Sam Rogers (Kevin Spacey). Obaj są zdecydowanie lepiej ubrani niż ich pozbawieni skrupułów koledzy.
Eric Dale nie zwraca na siebie uwagi strojem. Granatowy garnitur, biała koszula i granatowy krawat w drobny drukowany wzór (styl krawata uwielbiany  przez neapolitańczyków i stanowiący trzon kolekcji słynnego Marinnelli i innych krawaciarzy z Neapolu) nie wyróżnia się niczym, ale właśnie na tym polega jego jakość.  Wszystko tu gra. Proporcje ubrania (na przykład wyłogów marynarki czy kołnierzyka koszuli) doskonale dobrane do figury.  Krawat na oko szerokości klap marynarki też daje poczucie harmonii. To właśnie, doskonałe dopasowanie, daje styl zestawowi. Nie ma tu kolorystycznych fajerwerków, ale na wszystko patrzy się z przyjemnością i, co najważniejsze, zestaw nie odciąga uwagi od twarzy Erica. Nie ma wątpliwości, że to on jest najważniejszą jego częścią. Eric, to jeden z dwóch good guys w tym filmie i jego ubranie pracuje na niego. Harmonia wzbudza zaufanie.

Na koniec  zostawiłem sobie najsmaczniejszy kąsek. Najciekawiej ubrany jest Sam Rogers. Stary wyjadacz, siedzi na Wall Street od lat, niejedno już widział i niewiele jest go w stanie zaskoczyć. Ma na sobie ubrania szyte na miarę (bo gdzie indziej niż u krawca dostać spodnie do noszenia na szelki), harmonijne z jego sylwetką choć nieco staroświeckie w stylu.  Krawat jakby odrobinę za szeroki, kozerka za nisko… klasyczny krój kołnierzyka. Wszystko, łącznie z fryzurą, jakby wyjęte z lat osiemdziesiątych. Ale za to każdy element ze smakiem łączy się z innym. Zobaczcie jak wzór koszuli pracuje z wzorem (tej samej skali) na krawacie. Nawet wybór koloru szelek wydaje się nieprzypadkowy. Być może Sam nauczył się za młodu stylu od starszych kolegów z Wall Street, który pamiętali złoty wiek męskiej elegancji? Sam reprezentuje ciągłość, mądrość i podstawową uczciwość handlowca, ale mnie zaskakuje jego podobieństwo do autora słynnego zdania „Greed is good”,  czyli Gordona Gekko, z filmu „Wall Street” Oliviera Ston’a.   Kiedy Sam Rogers mówi „różne rzeczy widziałem na Wall Street” to jakby sam Gekko mówił ze wstydem, że jego przekręt to małe piwo w porównaniu z tym co zamierzają zrobić szefowie Lehman Brothers.