Giacca napoletana.

Luca Rubinacci...

i Gennaro Solito

Gdzieś na początku XX wieku zmiany w modzie męskiej nabrały przyśpieszenia. Okopy pierwszej wojny światowej (w których tkwiła młoda elita ówczesnego imperium brytyjskiego) nauczyły mężczyzn  nosić mundury.

Wielu z bohaterów spod Sommy po powrocie do swoich wiejskich posiadłości w Anglii ani myślała zakładać staroświeckich surdutów. Krój marynarki znany ze służby w piechocie czy Royal Navy okazał się bardzo praktyczny przy jeździe konnej i polowaniu. Szybko marynarka i garnitur jakie znamy dziś zapanowały na dobre.

W czasach kiedy narodziła się giacca napoletana (lata XX poprzedniego wieku) każdy szanujący się dżentelmen świata był anglofilem. Kopiowano więc najnowsze trendy. Wystarczająco zamożni panowie kupowali angielskie materiały (przemysł włókienniczy we Włoszech był jeszcze w powijakach), lubowali się w angielskich krawatach i butach. Zresztą miłość do obu trwa pod Wezuwiuszem do dziś.

Oczywiście przeszczepienie angielskiej mody na grunt włoski łączyło się z pewnymi trudnościami. Marynarka, na kilku warstwach canvasu nie nadawała się do noszenia w klimacie śródziemnomorskim. Gennaro Rubinacci (więcej o dynastii Rubnaccich w kolejnym wpisie poświęconym tej firmie) razem z antenatem słynnych krawców Neapolu- Attolinim, opracował coś co dziś znamy jako giacca napoletana.

Wyjaśnieniem o co chodzi zajęli się dwaj panowie. Luca Rubinacci (prawnuk wynalazcy) oraz krawiec Gennaro Solito, który z gracją pozował do zdjęć ilustrujących dzisiejszy wpis.

Miękkie, opadająca ramiona są znakiem rozpoznawczym stylu neapolitańskiego. Źródła mówią, że wykorzystuje się  do ich konstrukcji minimalną ilość wypełnienia, jednak marynarki jakie ja oglądałem, nie miały go wcale. Konstrukcja ramienia trzymała się tylko na podwójnym szwie idącym od kołnierza do kuli rękawa. Warto dla porównania rzucić okiem na stronę Huntsmana, znanego na Savile Row z najtwardszej konstrukcji.

Idą dalej widać charakterystyczne marszczenia w kuli rękawa. Ten sposób zwie się spalla camicia i wzięty jest od krawców szyjących koszule. Na pierwszy rzut oka może się to wydawać technicznym błędem, jednak to efekt zamierzony. Moim zdaniem gra to dobrze z nieformalnym stylem neapolitańskich garniturów. Technicznie ma to takie znaczenie, że pozwala krawcowi zagospodarować nadmiar materiału rękawa powstały przy bardzo płytkich pachach.

Konstrukcja marynarki jest zupełnie niezwykła. Całość trzyma się na jednej warstwie włosianki. Nie na dwóch jak w Polsce. Anglicy, oprócz włosianki usztywniają marynarki nawet filcem (przyznaję rację Peterowi P.) wełną przypominającą filc.

Tu tylko jedna warstwa cienkiej i miękkiej włosianki. Musi być taka, bo najczęściej naszywa się na nią cienką wełnę. Canvas musi z nią pracować. Nie może powstać wrażenie, że wełna naszyta jest na coś sztywniejszego.

Z nieco podobnych powodów neapolitańscy krawcy używają do przenoszenia wykroju na materiał cienkiego materiału zwanego silesia. Karton nie zapewnia tak gładkich linii.

(szkielety marynarek klientów London House)

Minimalna konstrukcja na klatce piersiowej powoduje charakterystyczne drapowanie się materiału. Tors marynarki nieco odstaje od klatki piersiowej. To kolejny znak rozpoznawczy.

Neapolitańczycy mają też swoje ulubione wybory stylistyczne. Wyłogi marynarek są bardzo szerokie, często sięgają do 2/3 szerokości ramion. Prawie zawsze wykończone są podwójną linią pikowania. Nakładane kieszenie również ich ulubionym stylem.

Co do spodni, cztero lub pięciocentymetrowy mankiet jest normą. Spodnie bez niego uważane są bardziej formalne (bo pochodzą od spodni frakowych) i według Gennaro Solito zamawiane są wyłącznie na śluby.

Luca Rubinacci był łaskaw zaprezentować swoje spodnie (o spodniach będę szczegółowo jeszcze pisał). Odwrócona plisa (na oko jakiś centymetr, półtora głębokości) i druga płytka (2-3 mm) mająca tylko funkcję dekoracyjną to styl wszystkich spodni garniturowych i odd trousers jakie widziałem na ulicach Neapolu.

Marynarki takie najczęściej zamawiane są bez podszewki, lub tylko częściowo podszyte (unlined i halflined). To, plus minimalna konstrukcja i użycie cienkiego, przewiewnego materiału (fresno, hopsac, len) powoduje, że giacca napoletana może być noszon w dużych upałach bez groźby udaru.

Giacca napoletana jest niezwykle lekka. Nosi się niemal jak koszula. Brak konstrukcji powoduje, że nie ma tak czystych linii jak garnitury angielskie. To daje jej bardzo nieformalny charakter. Może dlatego tamtejsi mężczyźni nie boją się marynarek jak diabeł wody święconej i noszą je do tańca i do różańca. Nie przesadzam. Ulica jest naprawdę dobrze ubrana.

Ten styl jest bardzo wymagający dla krawca. Aby stworzyć w miarę czyste linie garnituru trzeba mistrzowskich umiejętności. W sukurs nie przyjdą pomoce takie jak sztywniejszy canvas, zmarszczek na plecach nie zlikwiduje się dokładając waty w ramionach. Krawcy muszą być więc mistrzami. Mam wrażenie, że neapolitańczycy to doceniają i szanują swoich krawców. Dowodem na to jest dla mnie duża liczba młodych ludzi w zakładach jakie odwiedzałem. Zawód nie dających szansy na godne życie nie cieszyłby się popularnością.

Styl neapolitański jest wkładem tego miasta w światową modę. Jest niewątpliwie piękny. Jest elegancki w inny sposób niż styl angielski. Nie ma w nim nic z uniformu.  W giacca napoletana ma się pewność, że to właściciel nosi garnitur, a nie garnitur właściciela. Uśmiech na twarzy i wygoda są niezbędnym składnikiem stylu. Włosi wiedzą o tym najlepiej.