Wyznanie (nie) wiary.

O tym dlaczego warto zamawiać ubrania szyte na miarę pisałem na blogu wiele razy. Moi czytelnicy wiedzą, że jestem entuzjastą bespoke, ale…

…ale każdemu „nowo nawróconemu“ należą się słowa ostrzeżenia. Szycie na miarę nie jest wytrychem, który otwiera wszystkie zamki. Sukces (czyli otrzymanie pięknego, dobrze leżącego ubrania) nie jest gwarantowany w tym procesie. Prawdopodobnie zdarza się dość rzadko.  Nawet w renomowanych pracowniach zdarzają się zamówienia lepsze i gorsze. A tych pracowni z ustaloną renomą jest bardzo mało w naszym kraju.  W innych czynnik ryzyka wzrasta.

Na własny użytek dzielę krawców na 4 kategorie. Wyglądają one tak.





1. Zakłady o ustalonej, znanej od lat reputacji, gdzie zachowana jest ciągłość rzemiosła. To miejsca instytucje,ustalona marka nie pozwala krawcom na wpadki, choć te i tak pewnie się zdarzają. W tej kategorii umieszczam w zasadzie tylko dwa zakłady- krakowskiego Turbasę i warszawskiego Zarembę. Być może są inne, ale nic mi o nich nie wiadomo.  To miejsca gdzie nie tyko rzemiosło jest bez zarzutu, ale i styl nie stoi w miejscu. Oba te miejsca, jak na polskie warunki, są bardzo drogie.

2. Zakłady mniej znane. Ich właściciele nie mają statusu gwiazd. Krawcy mają wieloletnie doświadczenie w zawodzie. W zasadzie są niemal tak dobrzy jak krawcy z kategorii pierwszej, ale brakuje im znanej marki. Świetnie szyją na płótnie, ale czasem też kleją, jeśli klientowi zależy na niższej cenie. Dbają o szczegóły, są otwarci na klienta i mają dobry styl. Dla mnie takim zakładem jest Gest Moda. Z „oględzin“ umieściłbym tu też Błońskiego. Takich zakładów jest w Polsce pewnie kilkanaście. Może więcej.  Ci krawcy są jak na nasze warunki drodzy.

3. Zupełnie nieznani krawcy, często bardzo starzy, zajmujący się od lat przeróbkami, rzadziej szyjący całe garnitury. Od lat szyją na fizelinie, bo nikt od półwiecza nie wymagał od nich szycia na płótnie. Są szczerze zdziwieni, że ktoś dziś wymaga od nich tej techniki, ale chętnie do niej wracają, wiedzą przecież, że jest lepsza. Wśród nich jest może kilka nieodkrytych diamentów, a może nie ma ich wcale. Najczęściej są nieźli technicznie, często używają kiepskich dodatków i od lat nie zmienili stylu. Zamówienie u nich może skończyć się rozczarowaniem właśnie przez styl. Często pracują po bardzo przystępnych cenach.

4. Ostatnia kategoria, warta wspomnienia, bo pewnie najbardziej liczna, to krawcy często już młodsi, nie umiejący pracować na płótnie, albo bardzo słabo znający tą technikę. Ci są bardzo tani, szybcy i próbują wmówić klientowi, że „teraz panie, szyje się tylko na fizelinie“. Część z nich mówi tak może z lenistwa, część z nich jest pewnie nawet przekonana do tego co mówi. Zamawiani u nich skończy się porażka prawie na pewno. O nich należy zapomnieć.

Klient początkujący powinien zaczynać swoją przygodę z bespoke od góry tej piramidy. Przykro mi, ale tak uważam. Im lepsza firma, tym mniejsza szansa wpadki. Jeśli masz 2000 zł do wydania na garnitur i ma być to twój pierwszy lub drugi garnitur, nie możesz sobie pozwolić na wpadkę u krawca z „czwórki“. Może warto pomyśleć o MTM. Tu efekt jest bardziej przewidywalny.

Jeśli masz 3500 plus  i żyłkę hazadzisty próbuj znaleźć coś w punkcie 2.

Jeśli masz więcej, zdecyduj się na punkt pierwszy.

Zostaje kwestia krawców z „trójki“. Myślę, że korzystanie z nich wymaga dużej wiedzy i doświadczenia.  Oni nie są dla początkujących entuzjastów. Czasem są znakomici technicznie, ale w kwestiach stylistycznych trzeba ich prowadzić za rękę. A i to może okazać się za mało. Dlaczego o nich piszę? Dla czytelników tego bloga i forum są oni często obiektem największego zainteresowania. Są tani, a nam wydaje się, że znamy się na rzeczy. Znajdujemy tych różnych „miłych starszych panów“ zachwycamy się nimi, a po nieudanym zamówieniu udajemy, że wyszło świetnie. Wmawiamy to sobie. Ubrania często wyglądają bardzo staromodnie, nawet jeśli są doskonale wykonane nie będziemy ich nosić z przyjemnością.

Dla mnie szycie na miarę, nie jest sposobem na ożywianie historii. Szukam ubrań w których będę wyglądał dobrze. Mają mieścić się w pewnym klasycznym kanonie, ale mają być nowoczesne i świeże. Styl też się zmienia. Nie jestem członkiem grupy odtworzeniowej „lata trzydzieste“.  Nie chcę szyć sobie kostiumów. Jeśli widzę u krawca marynarkę (albo u szewca buty), która wygląda na wytwór sztuki ludowej, daję sobie z nim spokój. Skreślam go, dla dobra swojej garderoby. Chcę się dobrze ubierać, a nie przebierać.