Napisali o nas.

Trzy tygodnie temu dotarła do mnie bardzo dobra wiadomość. Wiedeńskie Die Presse w niedzielnym wydaniu 9 października, opublikowało artykuł Michaela Laczyńskiego, do którego byłem wywiadowany wiosną tego roku. Artykuł traktuje o warszawskiej scenie bespoke i społeczności jaka się wytworzyła wokół forum.bespoke.pl. Dla mnie zaskakującym, ale oczywiście radosnym odkryciem jest to, że zaczynamy być traktowani jako zjawisko warte opisania, w dodatku w tak szacownej gazecie.

Poniżej tłumaczenie tekstu.





Gentlemani ze Śródmieścia


W stolicy Polski, Warszawie, zapuściła korzenie subkultura miłośników klasycznego krawiectwa miarowego. Wizyta u kluczowych postaci sceny.


Ojciec warszawskiej elegancji nosi dziś granat. Oczywiste jest, że nie chodzi tu o pospolity granat. Nie, odcień starannie skrojonego garnituru na miarę z bawełny o grubym splocie najbliżej odpowiada atramentowi z naboju Jolly. Do tego brązowe zamszowe półbuty, zielony krawat z grenadyny, bordowa poszetka i zadbany trzydniowy zarost. „Ale proszę nie nazywać mnie Ojcem. To naprawdę zbyt wiele dobrego.” Za późno.


W codziennym życiu Ojciec nazywa się Wojciech Szarski, ma 33 lata i pisze wraz z dwiema kompankami scenariusze popularnej telenoweli „Hotel 52”. Jednak w kręgach mody ten Krakus z urodzenia jest znany pod pseudonimem: jako Macaroni Tomato, Szarski bloguje od dobrych trzech lat o męskich krawcach polskiej stolicy. 


Blog, który został na początku roku wybrany przez warszawski Fashion Magazine najlepszym polskim blogiem o tematyce modowej, powstał niejako z potrzeby: Szarski bezskutecznie poszukiwał gotowego garnituru. „Później odkryłem w internecie, że warszawscy krawcy miarowi cieszą się dobrą renomą za granicą. Tak udałem się na poszukiwania, zamówiłem pierwszy garnitur i udokumentowałem proces na mojej stronie internetowej.”


Obszar działalności Szarskiego rozszerzył się z biegiem lat, podobnie jak jego garderoba. Pisze on teraz także o brytyjskich butach wykonywanych na miarę, zachwyca się krawatami z jedwabiu shantung, a także rozprawia o różnicach w jakości wełny. Natomiast wokół jego strony internetowej powstał mały ekosystem złożony ze sklepów internetowych, konkurencyjnych blogów oraz eventów, na którym korzysta niecały tuzin krawców miarowych, którzy wciąż działają w Śródmieściu i zaopatrują grubo nadzianą (w najprawdziwszym tego słowa znaczeniu) klientelę w ubrania.


Zmiana pokoleniowa w atelier. Maciej Zaremba, król odzieży męskiej, rezyduje w niepozornym domu na rogu Kruczej i Nowogrodzkiej,oddalonym o jeden przystanek tramwajowy od Pałacu Kultury, stalinowskiego symbolu Warszawy. Zaremba jest potomkiem dynastii krawieckiej, której początki sięgają XIX wieku, a która ma swój udział w kształtowaniu modowego gustu metropolii od pięciu pokoleń. „Początkowo poświęcaliśmy się stylowi angielskiemu, jednak obecnie robimy przede wszystkim garnitury w stylu włoskim”, mówi młody człowiek, który przed trzema laty przejął rodzinny interes.


Zmiana była uwarunkowana między innymi przemianą pokoleń w atelier – zarówno Zaremba jak i jego nowy krojczy (tak nazywa się w fachowym żargonie mistrz rzemiosła, który odpowiada za krój oraz sylwetkę marynarki) nie są zwolennikami sztywnych brytyjskich form. Z drugiej strony, ważnym czynnikiem był blog Szarskiego, który zachwyca się przy każdej okazji neapolitańskim krawiectwem i jego miękkimi, podkreślającymi sylwetkę kreacjami. „Coraz częściej mam do czynienia z klientami, którzy przychodzą do nas i chcą mieć garnitur, jaki widzieli u Macaroni Tomato”, relacjonuje Zaremba.


Na brak klientów, w każdym razie, nie może narzekać. Kto chciałby mieć garnitur na miarę od Zaremby, musi ćwiczyć się w cierpliwości – co nie jest żadnym zaskoczeniem, biorąc pod uwagę fakt, że jedna marynarka na miarę to 70 godzin pracy, a czteroosobowy zespół zdoła wykonać nie więcej niż 10 garniturów każdego miesiąca. Klientela Zaremby staje się coraz liczniejsza i młodsza, przeciętny wiek oscyluje w poszczególnych miesiącach w granicach 30 a 45 lat. „Jeśli chodzi o nowych klientów, większość trafiła na nas w Internecie”, mówi Zaremba, który (w znacznym stopniu zainspirowany przez Szarskiego) niedawno uruchomił stronę swojej pracowni na Facebooku. Jego popularność nie może jednak równać się z liczbą wizyt na stronie Macaroni Tomato. Blog Szarskiego odwiedza miesięcznie około 20 000 osób – „i wciąż przybywa”, mówi dumnie jego administrator.


Kulturowe badania terenowe. Jeżeli Szarski jest ojcem warszawskich gentlemanów a Zaremba ich dostawcą, to Roman Zaczkiewicz – teoretykiem ruchu. Antropolog kultury, który moderuje w Internecie forum bespoke.pl, kończy właśnie swoją dysertację, traktującą o miłośnikach klasycznej mody męskiej – „czyli moich znajomych i mnie samym.”


A jak brzmi teza? „Era klasycznej męskiej elegancji przeminęła. To, co z niej zostało, może istnieć tylko jako subkultura.” Zaczkiewicz wydaje się czuć dobrze w roli modowego buntownika. „W Polsce trzeba mieć grubą skórę, poruszając się na codzień w pełnym rynsztunku.” Pełne podziwu spojrzenia kobiet są jednak wynagrodzeniem za cały trud. Na sam koniec antropolog ma pod ręką małą poradę: „Proszę dobierać swoje garnitury do koloru oczu. To zawsze działa.”

tlum. Marek Judczyc